เมื่อก่อนผมเชื่ออยู่เสมอว่างานศิลปะหรือการต้องทำด้วยมือเท่านั้น เพราะถ้าผมใช้เครื่องมือ มันจะทำให้งานของผมด้อยเรื่องความเป็นตัวเอง ช่วงนึงก็เลยแทบจะไม่ยุ่งกับcomputerซักเท่าไหร่นัก ตะบี้ตะบันวาดหรือทำงานด้วยมือจนมือพองไม่รู้กี่ครั้ง แล้วก็มีจุดเปลี่ยนเรื่องความคิดนี้สำหรับผมเมื่อวันหนึ่งได้มีโอกาสสัมผัสกับcomputerครั้งแรก เมื่อ 9 ปีก่อน เชื่อโปรแกรมแรกที่ผมชอบช่วงนั้น เป็นโปรแกรม paint ที่มากับเครื่อง เล่นเป็นเดือนเลยล่ะ ไม่มีคนสอน เพราะตอนนั้นเนี่ย คอมพิวเตอร์ เป็นสิ่งที่ใหม่มากที่เชียงใหม่ ไม่ค่อยมีใครเก่งเรื่องนี้เท่าไหร่ ก็คลำมาเรื่อยๆ งูๆปลาๆจนตอนนั้นได้เป็นครูสอนวาดรูปในคอมพิวเตอร์ด้วยแหละ ทั้งที่ตอนนี้เป็นโปรแกรมที่ใครก็ทำได้ แต่ผมก็รู้ลิมีตว่าทำยังไงไม่ให้หลุดจากความเป็นตัวเอง
จนมันลามมาถึงตอนอยู่มหาวิทยาลัย ผมมีเพื่อนอยู่ต่างคณะหรือทุกคณะวิชา(เพราะผมเคยเป็นประธานนักศึกษา)นิเทศบ้าง สถาปัตย์ สิ่งทอ สิ่งพิมพ์ เซรามิค ศิลปกรรม ปั้นวาด วิชามันเข้ามาหาผมบ้างและบางตัวก็ขวนขวายเองจนได้ Photoshop ,Illustrator, Premire, Frash,3D max,และยังมีอีกเยอะที่บอกได้ไม่หมดเพราะมันเยอะมาก คนที่สอนก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็เพื่อนผมนี่แหละ ครูพักลักจำ จนเป็นเหมือนทุกวันนี้
“อย่าลืมความเป็นตัวเอง และเปิดกว้างให้กับอนาคต”
