เรื่องราวที่กล่าวมาข้างต้นบอกอะไรได้อลายอย่างทีเดียว เมื่อครั้งเรียนอยู่เชียงใหม่ ครั้งหนึ่งผมเคยได้รับโอกาสจากอาจารญ์ให้ไป Workshop สอนทำเครื่องประดับ ทุกคนในห้องดีใจกันมาก ก็เตรียมแผนทำงานกัน ว่าเราควรจะมีการสาธิตการสอนแบบไหนบ้าง เพราะตอนที่ประชุมเราวางกลุ่มเป้าหมายที่นักเรียนที่โตหน่อย จึงเตรียมงานกัน แต่ผลปรากฏว่าเช้ามาที่โรงเรียนเรยิณา เชียงใหม่ แทบเป็นลม เพราะคนที่มาเรียนด้วยเป็นเด็กล้วน ทำไงดีละคราวนี้เพราะเราจะไปสอนเด็กตัวเล็กๆได้ยังไง เครียดมาก ด้วยความที่ตอนนั้นเป็นประธาน นักศึกษาต้องแก้ปัญหาให้ได้ แต่ผลไม่เป็นไปตามคาด งานเละในช่วงแรก ทำไรไม่ถูกเลย แทบอยากกลับบ้านเลย แต่พอคิดไปคิดมา เด็กเริ่มสนุกกับการได้เล่น บวกกับการเรียนรู้ เราเห็นอย่างงั้นก็เข้าทาง แอบเข้าทำไปเป็นคนขอเล่นด้วย จนเย็นเด็กก็ไม่ยอมกลับบ้านเพราะอยากเล่นกับเราต่อ ดีใจมากเลยตอนนั้น เด็กได้ความรู้ เราก็ได้ประสบการณ์ที่เราควรเอามาเป็นแบบอย่างและหนทางในชีวิตของเราให้ได้
นี่คือหนึ่งในเด็กน้อยที่เราต้องสอน
เป็นการรบกับเด็กครั้งแรกที่สนุที่สุด แต่ก็ปาดเหงื่อไม่น้อยเลย5555
น้องๆน่ารักมากตั้งใจฟังเราสอนสุดยอด
ช่วงนั้นกลับจากฝึกงาน 6 เดือนกับบริษัท Jewelry ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย เลยมั่นใจว่าสอนได้แน่ แต่ต้องเข้าใจเด็กถึงจะสอนได้
ได้อาสาสมัครเป็นน้องทุกชั้นปีมาช่วยกันสนุกมาก
การเป็นครูเนี่ยก็เหนื่อยเหมือนกันเนอะ ลิ้มรสชาติหนึ่งของชีวิตที่ได้สอนเครื่องประดับให้เด็กที่เราตกใจได้ทุกนาที
นี่คือหนึ่งในเด็กน้อยที่เราต้องสอน
