คนมากมายเดินกันขวักไขว่ มักเจอทางที่ยาวไกล กว่า ถึงจุดหมายเมื่อไหร่หากเราไม่เริ่มเดินหน้าประโยคนี้คงทำให้หลายๆคนเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ การจะทำอะไรซักอย่างทุกคนเดินมาจาก 0 เพราะกว่าจะผ่านมาจุดนี้เราต้องเจอคนมากหน้าหลายตา ทั้งประสงค์ดีและร้ายวันนี้จึงอยากมาพูดเรื่องชีวิตการเรียนมหาลัยของตัวเองว่ามีอะไรบ้างสำหรับคนอยากเรียนจิวเวลรี่ที่เชียงใหม่
การเรียนเครื่องประดับ
กับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลวิทยาเขตภาคพายัพจังหวัดเชียงใหม่ สาขาเทคโนโลยีเครื่องประดับและอัญมณี ผมมาจากการดรอปเรียนเพื่อทำงานช่วยทางบ้าน 1 ปีเต็ม ความหวัง ความฝันที่อยากจะเรียนปริญญาจบอย่างคนอื่นเค้ามันคงมาจากเมื่อช่วงที่ผมส่งงานออกแบบเครื่องประดับประกวดได้รางวัลแบบม้ามืด ตอนเรียนปวช.2 ผมเลยได้แรงผลักดันให้เรียนด้านนี้โดยตรงตอนเข้าไปใหม่ๆสาขานี้เป็นสถาบันที่ผมภูมิใจมาก และก็คิดว่าเรียนไม่หนัก แต่ขอโทษเถอะครับการเรียนที่นี่สอนจริงเหนื่อยจริง เรียนทุกอย่างที่เป็นเครื่องประดับ
การเรียนทำเครื่องประดับนั้นไม่ได้ง่ายเลย
ผมเรียนหนักจนคนในห้องเรียกผมว่าสวก เพราะกระบวนการเรียนเครื่องประดับนั้นที่นี่เริ่มจากต้นและเป็นในลักษณะปฏิบัติล้วนๆซึ่งได้เปรียบมหาลัยอื่นในช่วงนั้นที่เรียนแต่ทฤษฏี แต่ปฏิบัติน้อย แต่สาขาผมเน้นทำเพื่อรู้ไม่ได้ทำเพื่อจำ กระบวนการเรียนของผมเริ่มตั้งแต่การเตรียมโลหะจนถึงกระบวนการชุบเคลือบผิว และมีรายละเอียดมากมายที่ไม่สามารถกล่าวได้หมด
กระบวนการเรียนนั้นหนักกว่าที่หลายๆท่านคิดเป็นอย่างมาก
วิธีทำกิจกรรมต่างๆในมหาวิทยาลัยนั้นสร้างชีวิตให้นักศึกษาอย่างจริงจัง
กิจกรรมรับน้องต่างๆและกิจกรรมในมหาลัยเป็นตัวสร้างประสบการณ์ดีๆให้เรา
มีอาจารย์ไมตรี เป็นครูที่คอยสอนวิชาเครื่องประดับและเป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ
การเรียน4ปีที่นี่นับเป็นขุมสมบัติที่มีค่าต่อคนอย่างผมมาก เพราะทำให้รู้ว่าเครื่องประดับ1ชิ้นไม่ได้ทำง่ายๆเลย เพราะงานเครื่องประดับก็เป็นงานศิลปะอย่างหนึ่งที่น่าสนใจและคนไทยอย่างเราควรหวงแหนให้มาก การมีศิลปะประจำชาติตนเองย่อมมีคุณค่ามากอย่าปล่อยให้สูญหาย เพราะคนโบราณของไทยหลายท่านที่หวงวิชา สุดท้ายวิชาก็ตายไปกับคนๆนั้นไม่มีคนสืบต่อ
กิจกรรมมากมายในมหาวิทยาลัยทำให้มีวันนี้
สิ่งดีๆหลายอย่างบนโลกนี้ก็หายไปเป็นที่น่าเสียดายยิ่งนัก พอเรียนจบมาวิชาเต็มตัวก็ควรหาที่เหมาะสมกับความต้องการของชีวิต ไม่สามารถหลีกเลี่ยงสังคมในออฟฟิตแย่ๆได้ การอยู่แบบไร้สิ่งที่เรียกว่าตัวเองมันทรมานมากแค่ไหน ผมอยู่มา5ปีกับระบบนี้จึงทราบดีและเข้าใจวัฒนธรรมของคนในนั้นได้เป็นอย่างดี
